Hallo, hier ben ik weer! Je hebt je waarschijnlijk afgevraagd waar ik ben.

Na het Algemeen Kapittel moest ik diep ademhalen en dingen op een rijtje zetten - niet alleen dossiers, maar ook gedachten en gevoelens. Zr Barbara, die nu in het algemeen bestuur zit, was er niet zo zeker van of ze überhaupt wel moest doorgaan met bloggen. Maar de Zr. Barbara die achter Zuster staat, ze wilde het niet laten rusten. Nu zullen de twee proberen een modus vivendi te vinden; in geval van twijfel is het woord aan Zuster.

Voor nu was het wasdag: Zuster's habijt was zo vies! Wit is mooi, maar onpraktisch. Maar zo gaat dat met tradities: je gaat erin mee, ook al is het soms tijdrovend of vervelend.. Ze hebben ook een zekere zin, een betekenis, een waarde. Toen Sint Dominicus 800 jaar geleden het witte habijt introduceerde, was het ongeverfde wollen stof - zo goedkoop! De broeders en zusters moeten eenvoudig gekleed zijn. Vandaag zijn we natuurlijk niet meer in de witte gewoonte. Daarom dragen we het niet zo vaak in het dagelijks leven. Onze zusters in de kinderdorpen, bijvoorbeeld, hoeven geen twee keer na te denken: burgerkleding is voor de kinderen aan de orde van de dag, niet alleen om praktische redenen, maar vooral om niet in één oogopslag te zien dat de kinderen met zussen opgroeien. Begrijpelijk, hè?

Maar dan - poef - ben je niet meer herkenbaar als non. Ook niet zo geweldig. Want in onze samenleving verliest de kerk steeds meer haar gezicht. Sommige mensen willen geloven, maar voelen zich alleen. Misschien vermoeden ze zelfs een spirituele roeping, maar kunnen ze niemand vinden om mee te praten - dat kan niet goed zijn!

Gelukkig heeft Zuster niet veel problemen: in public relations is de dresscode duidelijk.