In de afgelopen drie dagen heb ik dingen geschreven die velen geïrriteerd moeten hebben.

Daarom wil ik er nog één ding aan toevoegen: Ik ben me ervan bewust dat de gepresenteerde visie in zekere zin de ideale pastoor veronderstelt.

De geestverruimende gemeenschap van gelovigen, waarin iedereen zijn eigen charisma's inbrengt en waarin dus niemand jaloers hoeft te zijn op wat een ander doet - omdat alles van gelijke waarde is - dat is een ideaal. Het heeft leiders nodig die een stap terug kunnen doen, die leiden en sturen zonder macht na te streven.

Ik heb de laatste jaren veel geluk gehad. Ik heb lange tijd niet de indruk gehad tegen een priester te moeten vechten omdat hij zijn macht misbruikte. Ik heb echte herders meegemaakt die zich oprecht inspannen om niet alleen iedereen mee te nemen, maar die ook bereid zijn om samen te zoeken naar de richting waarin het moet gaan en zo op participatieve wijze het leiderschap vorm te geven. Ik ervaar echte broederschap in onze kerk.

Dus ik heb makkelijk praten.

Maar te veel mensen ervaren hun priesters, hun pastoors, hun parochies anders. Ik weet dat, en toch ben ik er diep van overtuigd dat de oplossing voor dit probleem niet de wijding van vrouwen is. Want het probleem is niet dat vrouwen geen priester mogen worden, maar dat we het priesterschap onnodig koppelen aan meer macht dan goed voor ze is. Maar daar kan aan gewerkt worden.