De bijbelse verhalen zijn altijd bijzonder indrukwekkend als ze aansluiten bij onze eigen ervaringen. Dat is niet altijd zo gemakkelijk, want ze spelen zich af in de wereld van het oude Israël, die ons zo vreemd is. Maar de passage van vandaag uit het evangelie van Johannes is net zo: het raakt me diep.

Jezus komt naar de poel van Bethesda bij Jeruzalem. Veel zieken liggen op de oevers, want het water van de poel is wonderbaarlijk: af en toe komt het in beweging, en wie het eerst in het water gaat, wordt genezen. Een vreemd tafereel, maar daar gaat het niet om. Jezus spreekt een van de vele zieken aan omdat hij al lang, 38 jaar, ziek is. En hij stelt de gebruikelijke vraag:

Wil je beter worden?
De zieke man antwoordde hem:
Heer, ik heb geen man
die, zodra het water stijgt, mij in de vijver zal dragen.
Terwijl ik me voortsleep,
een ander gaat me al voor.
Joh 5, 6 f.

Ik heb altijd over deze passage gestruikeld. Ik was verrast en geërgerd door dit antwoord, ik was echt boos op de domme jongen die de kans van zijn leven voor zich heeft en het niet herkent. Hij laat het passeren omdat hij zo gewend is aan zeuren en zelfmedelijden dat hij niet eens beseft dat de oplossing voor alle problemen recht voor zijn neus ligt!

Op een gegeven moment realiseerde ik me dat dit de echte ziekte van de man was. Ja, hij kan niet lopen. Maar veel erger is zijn hopeloosheid, zijn onvermogen om zelfs het goede te overwegen. Vandaag de dag zou men hem misschien diagnosticeren met een depressie.

Toen ik eenmaal begreep dat je je met een depressie niet zomaar kunt "vermannen", dat het een ziekte is en geen baan, werd de genezing van Betesda mij zeer dierbaar. Want Jezus geneest de man zelfs zonder dat hij erom vraagt. Anders heeft het het geloof van de mensen nodig, hun vertrouwen, ze moeten zelf een stap naar Jezus zetten. Niet hier.

Jezus nadert de man. Hij spreekt tot de zieke man. En als hij niet om genezing kan vragen, geneest Jezus hem toch. Hij is sterker dan onze verlamming - zelfs als die voortkomt uit verdriet en wanhoop.