Vandaag was ik weer in het openbaar. Eerst 10 minuten met de fiets naar de halte, dan 30 minuten met de tram, 15 minuten te voet. Na drie uur, de hele zaak terug. Af en toe is dat prima, vooral omdat het pas ging regenen toen ik weer thuis was. Maar op de een of andere manier is dat veel tijd, en onwillekeurig had ik allerlei dingen ingepakt die ik onderweg wilde doen:

Ik had twee soorten werk bij me voor de trein. Ik had muziek bij me voor de wandeling. Ik dacht ook dat ik misschien een paar rondjes op mijn mobiel kon spelen in de trein.

Dat heb ik niet gedaan. Ik heb mijn e-mails en telefoontjes maar één keer gecontroleerd, maar alleen één privébericht gelezen en niets beantwoord. Daarna zat de telefoon weer in mijn zak. Ik wilde het gewoon niet.

Ik had ook de koptelefoon in mijn hand - maar toen wilde ik niet naar muziek luisteren. Ik weet dat sommige jongeren zich dat niet eens kunnen voorstellen. Ik vraag me af of het komt door hun leeftijd. Maar soms vind ik het echt leuk, alleen vandaag niet. Ergens heb ik de laatste tijd een beetje te veel indrukken gehad, dus ik wilde me op één ding kunnen concentreren. En dat is wat ik deed: onderweg observeerde ik de mensen om me heen. Dat is eigenlijk genoeg te doen, je verveelt je niet. Dat kon ik niet op de terugweg in de trein, ik had een onbelemmerd zicht op de achterwand. En plotseling kon ik helemaal rustig worden. Niets doen, niets in het bijzonder denken - zelfs niet bidden (dat deed ik later). Ga daar maar zitten.

Het ouderwetse woord "luiheid" is hier waarschijnlijk van toepassing. Ik merk dat ik moeilijk stil kan zitten. En dat het me goed doet. In deze lege ruimte ontmoet ik mezelf, word ik stil, en plotseling komen er gedachten en ideeën naar boven die geen hectiek verdragen. De geest kan indrukken en ervaringen koppelen en opslaan, de ziel kan volgen.

Memo aan mezelf: Neem vaker een pauze van luiheid!