De ontdekking van de natuur, de nieuwe werkvormen... Een ander punt dat veel mensen al heel vroeg opviel, was dat er overal zoveel creativiteit vrijkwam.

Om creatief te worden heb je een bepaalde hoeveelheid tijd en vrijheid nodig - je zou ook kunnen zeggen: verveling. En iedereen die dat opeens had kwam met de gekste ideeën. Onze kinderen, bijvoorbeeld, schilderen toch al graag met krijt. Maar nu moest het hele kinderdorp, ondanks het thuisonderwijs, veel meer dan gewoonlijk thuis bezig worden gehouden, en de opvoeders riepen een uitdaging uit: wie heeft de mooiste huisingang? Ik weet niet welk huis heeft gewonnen, maar ik vond het "apencircus" van huis negen bijzonder mooi!

De grappigste dingen gebeurden op het internet. Maar ook in de analoge wereld gaan mensen ineens op een wonderlijke manier met elkaar spelen: ze schilderen bijvoorbeeld stenen en leggen die ergens neer - zodat anderen er wat aan toevoegen. En het werkt! Wie had zich dat drie maanden geleden kunnen voorstellen?

Maar er waren niet alleen gimmicks. Ook de problemen die ontstonden werden, en worden in sommige gevallen nog steeds, op verbazingwekkend creatieve wijze opgelost. Soms ben ik verbaasd over wat mogelijk is. Een religieuze gemeenschap is soms een beetje... laten we zeggen log, vooral als er meer dan drie mensen in het klooster wonen en sommigen van hen wat ouder zijn. Dan discussieert men graag langere tijd over de vraag of de vergaderorde of de agenda of welke volgorde dan ook moet worden gewijzigd.

Niet nu. Nu was het plotseling voor iedereen duidelijk: "We hebben het altijd zo gedaan" of "We hebben het nooit zo gedaan" zijn geen geldige argumenten. Omdat deze situatie nieuw is, echt nieuw. De hele wereld doet dingen die ze nog nooit gedaan hebben, dat is aan de orde van de dag. En plotseling gaan we uit elkaar in de kerk, kerkdiensten moeten worden veranderd of zelfs afgelast. Plotseling kunnen we ons dagelijks leven anders organiseren, we zijn veel flexibeler. Tenslotte heeft bijna niemand meer een afspraak! Tussendoor hoorden we steeds berichten van onze medezusters in de bejaardentehuizen, waarvan sommigen hun kamer niet mogen verlaten. Toen was het duidelijk: niemand klaagt over iets dat hier veranderd moet worden (afgezien van de incidentele kampkoorts). Alles is goed.

En zoals altijd vraag ik me af: wat blijft er van over na de crisis? Als de stress weer begint, stoppen we dan ook weer met spelen? Zullen we onze nieuw gevonden flexibiliteit weer verliezen onder de druk van het werk? Of houden we er iets van over?

Trouwens: Wij zusters zijn bijzonder creatief met de liturgie, maar dat is een hoofdstuk apart en zal een andere dag worden verteld....