Zojuist had ik een bizarre ervaring: ik stond in de menigte en riep enthousiast "Alaaf!". Nou, normaal gesproken zou dat niet zo bijzonder zijn, ik woon in de buurt van Keulen en het is Weiberfastnacht, in elk ander jaar zou dat volkomen normaal zijn. Maar dit jaar? Echt nu?

Een paar dagen geleden dacht ik nog: ik laat me door niemand van carnaval verbannen, er is altijd wel een crisis! En trouwens: hebben we deze discussie niet elk jaar? "Is het nog steeds goed om feest te vieren terwijl er ergens in de wereld iets ergs gebeurt?" Ik moet er altijd aan denken dat het na de Tweede Wereldoorlog niet lang duurde voordat de Keulenaars weer feest begonnen te vieren. De eerste provisorische kinderprocessie vond plaats in 1948, gevolgd door de eerste officiële Vette Maandagprocessie in 1949 - toen waren nog niet alle puinhopen geruimd. Oorspronkelijk was carnaval vooral een lachertje tegen de ernst, de ontberingen en de onderdrukking. Onder het uitdagende motto: "Als de kerk eist dat we 40 dagen vasten, dan gaan we van tevoren echt de stad in - Alaaf!

Vandaag is alles anders

Nu is het natuurlijk een beetje anders vandaag, en ik moet toegeven: ik heb geen zin om het te vieren. We hebben niets versierd, we zijn niet verkleed zoals gewoonlijk, we hebben geen muziek opgezet. Voor mij is het een normale werkdag, geen "Alaaf!". Pas om 14.00 uur kondigde zich in het kinderdorp een dansgroep aan, "De Pänz us dem ahle Kölle". Ze komen zelfs elk jaar naar onze bijeenkomst in het kinderdorp, en ik vind ze bijzonder vertederend. Het is een vrij gemengde groep van betrekkelijk jonge kinderen tot jonge volwassenen, voornamelijk meisjes maar ook enkele jongens en mannen. Dit jaar, natuurlijk, is onze sessie geannuleerd - zoals zo vele anderen. Daarom had "De Pänz" gevraagd of ze even voor ons mochten dansen op ons kerkplein. Natuurlijk accepteerden we graag, en toen de bus kwam en wat goede muziek speelde, kwam de sfeer er al snel in. Nou, we hebben de sfeer gezet. Want over één ding waren we het snel eens: wij volwassenen waren allemaal niet in de stemming om feest te vieren - maar het gaat tenslotte om de kinderen. Het is al erg genoeg dat de vergadering moet worden afgelast vanwege Corona. Maar om nu het openluchtfeest te annuleren vanwege de heer Poetin? Hoe zouden onze prinsessen, lieveheersbeestjes, dansende meisjes, vossen, indianen en politieagenten dat begrijpen? Nee, ze kregen allemaal frietjes en vertrokken na het optreden weer vrolijk naar huis, waar ze nu waarschijnlijk nog aan het feesten zijn. En zelfs "De Pänz", waarvan sommigen al ouder zijn, hebben niet het hele jaar getraind om in barensnood thuis te zitten. Wie zou daar baat bij hebben?

En wij?

En wij? Wij zusters gaan door zoals voorheen, doen ons werk en vermeerderen onze gebeden voor vrede. We hebben ook het kinderdorp uitgenodigd om een kaarsje aan te steken als de bel gaat of om het gebed voor de vrede te zeggen. Daarbij zijn wij ons ervan bewust dat God ons vrij laat om ook tegen Hem te beslissen. Dus ons gebed zal Gods daden niet veranderen, noch die van de heer Poetin - alleen die van ons. Maar misschien is dat precies waar het om gaat. Misschien begint vrede bij ons en bij de vraag hoe wij vandaag en morgen met elkaar omgaan, in deze of een andere crisis.