Ik heb het altijd moeilijk gehad met Corpus Christi. Wij zetten een hostie in het midden, en omdat die zo onopvallend is, bouwen wij er veel goud en versiering omheen, zodat duidelijk wordt hoe kostbaar hij voor ons is. Enerzijds vind ik dat fascinerend: waar in de kunst heb je ooit een schilderij gezien waarvan het centrum leeg zou zijn? En de aanbidding van het Heilig Sacrament is kostbaar voor mij; het kan mij zeer diep brengen in mijn relatie met God. Aan de andere kant zijn sommige dingen die we er omheen doen mij vreemd, misschien omdat ik genetisch half protestants ben en in de stad ben opgegroeid. Ik ben niet echt in de schietclub, processies en zo.

Bloementapijten - in het kinderdorp en in de parochie

Toen ik meer dan 20 jaar geleden naar het kinderdorp kwam, leerde ik de traditie van de bloementapijten kennen. Eigenlijk heeft het niets te maken met de eucharistie, de communie, het eigenlijke centrum van Corpus Christi. Het heeft zich eenvoudig ontwikkeld tot het versieren van de ingangen van de huizen waar de processie langskomt en van de pleinen waar de mis wordt opgedragen. En aangezien er in deze tijd van het jaar veel in bloei staat, ligt het voor de hand om gebruik te maken van de geschenken van de natuur. In ons kinderdorp in Refrath bestaat deze traditie al heel lang, en vandaag heb ik ze ook in de parochie nieuw leven ingeblazen.

Nou, als ik erover nadenk, heeft het wel iets te maken met communie: niemand creëert zo'n bloementapijt alleen. Het is altijd het werk van de gemeenschap. Veel mensen moeten helpen bij de voorbereiding, en omdat de plaats zo mooi is, blijft iedereen daarna nog een tijdje voor de kerk zitten kletsen.

Dat is mijn ideaal van een kerk: een echte gemeenschap. Sommigen hebben een idee en bereiden iets voor, dan viert iedereen samen de eredienst, en na afloop ruimt iedereen samen op en eet en drinkt iets. En voor mij hoort het bloementapijt ook in deze context thuis: een zinnelijke uitdrukking van gemeenschap tot eer van God, die op zijn beurt gemeenschap met ons wil hebben en zich verbergt in een klein, bleek, bijna onzichtbaar teken.