Vanmorgen op de radio werd een studente gevraagd naar haar geldzorgen. Alles wordt duurder en de staat compenseert slechts gedeeltelijk. Het is bekend dat sommige bevolkingsgroepen hier meer last van hebben dan andere. Deze jonge vrouw woont bij haar moeder (die een laag inkomen heeft) en ontvangt BaFöG.

Ze vertelde me dat het ingewikkeld was om het geld aan te vragen en dat zelfs als het geld werd toegekend, het vaak pas veel later kwam. Ik kan de woede in beide gevallen begrijpen. Een student moet de bureaucratie aankunnen, maar als er steun wordt beloofd en zij vervolgens maandenlang niets krijgt, kan dat echt tot ontberingen en geldzorgen leiden.

Ik kan niets zeggen over de bedragen. Mijn studies waren 30 jaar geleden, DM tijden, dus je kunt niet vergelijken. Ik weet dat het altijd moeilijk was om een goedkope kamer te krijgen en dat boeken altijd duur waren als je zelf iets moest kopen en het niet kon lenen. De jonge vrouw berekende wat ze in BaFöG kreeg en wat ze daarvan moest betalen: huur, nutsvoorzieningen, ziektekostenverzekering, collegegeld, boeken. Wat ze nog had "om van te leven" klonk krap. Maar er is altijd de vraag wat bij dit leven hoort.

Hoe manifesteren de behoeften zich concreet?

Daarom vroeg de moderator aan de studente hoe ze de verergering opmerkte. Ze zei dat ze nu twee keer nadenkt voordat ze 's ochtends op weg naar de universiteit een koffie koopt, en vandaag heeft ze alleen een klein croissantje gehaald bij de bakker.

Ze vertelt dit op de radio, dus ze lijkt zich niet bewust van hoe het moet overkomen op mensen met echte geldzorgen. Deze vrouw wordt gesubsidieerd door de staat (d.w.z. de belastingbetaler), maar ze vindt het blijkbaar heel normaal om buitenshuis koffie te drinken en regelmatig bij de bakker te winkelen. Sorry. Ik moet oppassen niet te cynisch te worden!

Ze heeft de koffie nodig om wakker te worden. Ja, oké. Als de moeder een vrouw met een laag inkomen is - heeft ze haar kind dan nooit geleerd dat je thuis ook koffie kunt zetten en meenemen in een thermoskan? Het is misschien niet hip, maar wel goedkoper en ook beter voor het milieu. Mijn generatie wist dit trouwens al lang voordat Greta Thunberg ook maar enig idee had wat klimaat, koffie of "to go" betekende.

Een croissant van de bakker? Dat was een luxe voor mij, zelfs voordat ik bij de Orde kwam. We aten meestal brood uit de supermarkt. Al het andere alleen als uitzondering, als we onszelf wilden verwennen. Natuurlijk trakteerden we soms, maar als studenten konden we dat niet zo vaak doen. Niet vanwege de nationale crisis, maar omdat we studenten waren. Het is gewoon normaal als je nog geen geld verdient! Als ze had gezegd: "Brood is zo duur geworden!" Helaas is dat waar. (En dat is echt een probleem dat een verslag waard zou zijn geweest!) Maar op deze manier klinkt het een beetje als Marie Antoinette: "Laat ze taart eten."

De moderator accepteerde dit alles onbetwist, hoewel zij haar gesprekspartners doorgaans goed aan de tand kan voelen. Ze lijkt dus ook een nationale ramp te voelen als onze studenten niet meer elke dag hun persoonlijke barrista kunnen bezoeken. Vergeef me als ik deze zorg niet deel.