Keulen, station Deutz. Ik stap rustig uit de S-Bahn, rommel in mijn rugzak, kauw op een appel. Ik was te laat met het bij elkaar zoeken van mijn zeven spullen, en nu is het laatste wat zich verzet tegen het opbergen mijn broodtrommel.

Links en rechts van mij stromen mensen naar de uitgang. Plotseling zie ik uit mijn ooghoek een figuur verwoed van de trap aan het eind van het perron naar de nog openstaande treindeur rennen. Ik kijk op: ze haalt het niet!

Steeds weer heb ik dergelijke taferelen van veraf waargenomen en telkens dacht ik: waarom houdt niemand in de trein de deur een paar seconden open? Het kost niets. Nu ben ik dichtbij - maar beide handen zijn vol. De deuren gaan dicht.

Ik denk het niet. Bepakt als ik ben, doe ik twee stappen naar de deur. Ik moet gewoon op deze knop drukken, misschien met mijn elleboog? Een voet steekt van binnenuit in de kier van de deur! Ik doe hetzelfde: (nog steeds kauwend op mijn appel) duw rustig mijn voet tussen de deuren - en ze gaan weer open. Op dat moment rent de jonge vrouw langs me heen de trein in.

Ik hoor een ademloos "You made my day!", de deuren gaan dicht, de trein start. Ik sluit eindelijk mijn rugzak en ga naar de uitgang, denkend hoe makkelijk het kan zijn om de wereld een beetje mooier te maken.